Zoveel te doen: werk wat blijft liggen, onbeantwoorde emails, kinderen die je aandacht verdienen, vrienden die wachten op een bezoek, financiën die afgehandeld moeten worden, surprises die wachten op een creatief brein,… en zo vult de lijst zich met ons overvolle hoofd.

Herken je de opsomming? Ik wordt er al moe van als ik het lees. Het geeft me een gevoel van zwaarte. Wanneer ik de woorden lees, zo na elkaar, voel ik weerstand tegen dat soort van leven. Helemaal als ik bedenk dat ik het soms compleet tegen mijn eigen leven kan aanplakken..

Zucht.. Hoe komt het dat ons hoofd volloopt met onaffe zaken. Is het omdat we in een land leven waar we nooit klaar zijn? Is het omdat we denken dat wanneer eens alles af is, we dan eindelijk rust hebben. Trachten we controle te krijgen op alles wat zo overweldigd, om in ieder geval rust te vinden in het feit dat iets klaar is? Of zou het ook ergens kunnen zijn dat we rennen om maar niet stil te staan… Stil te staan bij dat wat er is, recht voor onze neus, vlak onder ons hart. Al het mooie wat zich aandient, maar ook het bolwerk van gevoelens wat zich een weg omhoog dreigt te dringen? Want wat gebeurt er wanneer we dat doen. Wat komt er dan op ons af..

Het oncontroleerbare.. wat als we dat eens op ons af zouden laten komen..

We verlangen naar rust, ieder van ons. Sommigen zijn zich er nog niet bewust van, maar we zijn gemaakt om gevuld te worden met een innerlijke rust.

Waar vinden we die? Wat is rust? We scheren er aan voorbij, op weg naar het volgende waarin we dat trachten te vinden waar onze ziel zo op zoek naar is…

Vandaag bedacht ik me dat werkelijke rust alleen kan ontstaan wanneer we het oncontroleerbare gaan toelaten.. het spel wat de kinderen spelen, de ruzies, de eindeloze maaltijden, de verwondering over de herfstbladeren vermengt met kou en zon, de glimlach van een vriend bij het weerzien die zegt ‘ik ben blij met jou’.

Maar ook.. de stroom aan gevoelens die omhoog borrelt, verdriet en angst die we niet kunnen plaatsen,.. en dat gewoon maar laten zijn, laten stromen. En dat dan toevertrouwen aan onze geliefden en aan God, Hij die werkelijk troost en rust geeft. Pas dan… pas dan kan ons hart zich vullen met dankbaarheid en rust.

Durf je het aan? Het loslaten van morgen, van straks. De boel de boel te laten. Iets te doen wat menselijk gesproken niet kan. Mag je jezelf dat gunnen. Stil te staan bij vreugde en verdriet? Temidden van overweldigende verwachtingen en verplichtingen te durven zijn als een kind die vertrouwt en speelt. Laten we het samen proberen. Be-rusten in het nu.

Warme groet,

Lydia