Deze ongewone tijd.. het alom bekende virus..

Velen van ons zitten verplicht thuis.. 

Onze kinderen werken aan hun schoolopdrachten en trachten zich met elkaar te vermaken.

Als volwassenen bedenken we hoe we ons werk nog enigszins vorm kunnen geven.

Elke activiteit buitenshuis is stilgelegd. 

Zijn we er rouwig om of voelen we ergens ook stiekem dat deze verplichte tijd van onthaasting toch wel even goed uitkwam.

Waren we zelf eigenlijk ook niet toe aan een algehele reset? Net zoals het hele universum dat op dit ogenblik lijkt te behoeven..

Nu ik me overgeef aan deze tijd van rust en bezinning besef ik me in wat voor rap tempo we leven, besef ik me hoe ik mezelf soms ook tekort doe door veel te veel dingen te willen in te korte tijd. Alsof de geest altijd meer en sneller wil en het lichaam er vermoeid achteraan hobbelt. Het lichaam wat er uiteindelijk bij neervalt en ziek wordt als enige poging om nog enigszins gehoord te worden. Het schud me weer wakker. 

Het lijkt nu wel alsof deze geest tot rust mag komen en ineens gaat synchroniseren met het lichaam.. En dan besef ik me weer hoe subtiel die stille stem van het lichaam is die fluistert.. slow down.. haast je niet… het leven is geen noodtoestand… geniet, kijk, leef, laat los, beweeg,…. een zachtmoedige, geruisloze galm die me geheel vrij laat en alleen gehoord wordt wanneer de geest wil vertragen. Deze liefdevolle, zo helpende stem die alleen maar het beste met me voorheeft, maar die zo gauw overschreeuwd wordt door alle innerlijke onrusten en geroep van buitenaf.. ik zucht.. net als de schepping..

Het virus slaat wild om zich heen en ieder kruipt weg achter veilige muren om niet geraakt te worden. Niet iedereen blijft onberoerd. Geruchten van ziektebedden en doden. Rouwende families. Ondernemingen die inkrimpen. Eenzame, broze ouderen. Jongeren die de kluts kwijtraken. Angst alom.

Maar ook.. Mag ik stilletjes hopen en vertrouwen dat deze tijd ten goede gekeerd gaat worden? Dat er leven zal ontspringen uit alles wat nu zo broos, kwetsbaar, ziek en onthand is? Zou de moegestreden aarde door dit alles niet tot rust komen? Zou de blauwe, stille lucht niet opgelucht zijn nu vrijer te mogen ademen? Zou het gezucht van de mens kantelen naar een dankbaar lied waar geest en lichaam in dik tevreden harmonie samensmelten en in een rustige tred samen verdergaan.

Ik geloof dat het mogelijk is. Wanneer we leren stilstaan in plaats van voort te ratelen en ons te hullen in angst. Gebruik deze tijd ten goede. Reflecteer, adem in, houd je pas even in, herschep je leven en streef naar de rust. 

En wanneer er geen bodem onder je bestaan is en je angstvallig gelooft dat je alles zelf onder controle te moeten houden, geef het dan in Handen van de Ene, die jouw jeugd weer vernieuwt als die van een arend. Dan zul je lopen, maar niet moe worden. Zul je wandelen, maar niet mat worden.

Warme groet, Lydia