Hoe moet ik hier mee omgaan? De ander houdt zich niet aan onze afspraak. Ik doe zo mijn best en de ander lijkt het alweer vergeten te zijn.

De ander doet geen moeite meer voor het contact

Mijn partner wordt zo onredelijk boos op me, terwijl ik geen idee heb wat ik nu weer verkeerd heb gedaan.

En ik… voel me afgewezen. Zo verdrietig van binnen. Teleurgesteld. Misschien wel diep verlaten.

Ik maak me boos in mijn hoofd. Noem allemaal redenen op waarom het gedrag van de ander echt niet kan. Probeer in mijn hoofd te formuleren hoe ik het ga zeggen… dat ik echt een punt heb. Dat de ander dingen doet die pijnlijk zijn…. Soms doe ik het niet alleen in mijn hoofd, maar ook gewoon hardop, echt, en dan dacht ik dat dat goed was.

Want.. wie ben ik anders als ik dat niet doe? Ik moet toch laten zien dat ik ook belangrijk ben? Laat ik anders niet over me heen lopen? Ben ik nog wel iemand als ik niet vecht? Wie ben ik dan..?

Maar weet je…         ik        ben     moe   van    dat     vechten…

Het kost mij veel en de ander voelt zich alleen maar schuldig en slecht.

Is dat wat ik wil?

Ik denk dat ik ergens een laagje dieper aan het komen ben. Is dat vechten niet gewoon een laag geweest die mijn breekbare hart beschermde? Om maar niet gelijk in de wanhoop te verzinken en ongewapend als een zielig vogeltje bij de pakken neer te zitten. Wat ben ik dan..?

Maar..

Gebroken. Dat is wat ik voel. Ik wil het ruimte geven, zonder de ander het gevoel te geven dat hij of zij het niet goed doet. Maar hoe doe ik dat dan?

Ik stop met vechten, uitleggen, verklaren… al die dingen die ik zo goed kan. Er blijven nu eigenlijk maar weinig woorden over. Een stille, rustige stem. Een gebroken geest. Soms een traan. Gewoon..

Ik kan het onrecht niet veranderen. Ik kan de ander niet veranderen. Ik kan mijn pijn niet veranderen. Het is zoals het is. Laat de ander zijn zoals die is. Laat mezelf zijn zoals ik ben. Geen wapens meer. Gewoon…

in stilte…  zijn.