Tijd voor een nieuwe blog bedacht ik me zo. Ik merk alleen dat ik weinig inspiratie heb… of misschien wel teveel, maar door de bomen het bos niet meer zie. Mijn hoofd loop wat over, van alle life stuff, maar ook van ideeën. Dus,.. waar dan te beginnen..?

Waar ik heilig in geloof en waar ik voor sta is dat je altijd daar mag beginnen waar je nu bent. Dat je altijd datgene mag laten zien wat er nu is. Dus ga ik op zoek naar wat er nu leeft.. Ik schaam me een beetje om het te moeten zeggen, want ik ben de therapeut, dus zou toch beter moeten weten, maar eigenlijk loop ik weer eens een beetje over..

Iets waar jij je misschien ook wel in herkent. Zorgen om het welzijn van je kids, je afvragend of je ’t wel goed doet als ouder, je hoofd vullend met onopgeloste zaken van de mensen om je heen, je afvragend welke kant je op wil met je werk, en daarin zoekende zijn naar een goede balans tussen rust en werk.. hebben we daar niet allen mee te maken?

Mijn hooggevoelige aard ziet dan ook nog eens alles van iedereen, en wil daar wat mee wil..  Ondertussen raak ik mezelf ergens kwijt raak tussen mijn pubers, de behoeften van anderen die ik zie, oprakel en waar ze zelf niet altijd zo goed voor zorgen, tussen het aanvoelen van het onuitgesprokene, het syndroom van een te goede moeder en een daaronder liggend schreeuwend verlangen naar rust.. naar creativiteit en verbondenheid.. Met mezelf… met anderen. 

Een verlangen op mezelf te zijn zonder telkens iets te willen moeten met onopgeloste zaken en gevoelens van anderen.

Ik schrijf mezelf een weg naar binnen. Probeer mezelf te ontdekken onder de chaos van gedachten, verantwoordelijkheden, schuldgevoelens en moeheid. Ik schrijf mezelf leeg.. ik schrijf wat er is, maak het niet mooier en ontdek dat het lucht geeft. En het idee dat jij dit nu leest en je je ergens in herkent, geeft me een gevoel van verbinding en erkenning. 

Mijn wandeling vanmorgen met een goede collega en vriend herinnert me eraan dat we als ouders niet perfect kunnen zijn en de rust en niet aflatende zorg naar onszelf allemaal zo broodnodig hebben. Vooral als high sensitive therapeut zijnde waar het aanvoelen, de intuïtie en het geven zo belangrijk is, maar waar ook het geven de noodzaak naar ontvangen en bezinning oproept.

Zucht.. Wat is leven toch een kunst. Wie leert ons het leven leven? 

Inmiddels heb ik temidden van zo’n chaos één belangrijk ding geleerd: ik ga het nu niet fixen, rechttrekken, plannen, verbergen, onder controle houden en vol goede moed verder met een big smile. Maar ik laat het er maar even zijn. Dat is toch ook het leven… Dat we het even niet allemaal helder hebben en een tijdje de zwaarte ervaren van alles wat op ons af komt, niet wetend waar het heen gaat of hoe we de warboel moeten ontwarren. 

Ik schrijf me een weg naar binnen. Ik merk dat ik een houvast vind. Daar waar ik ben en alles er mag zijn vind ik een stukje rust temidden van de veelheid. Gewoon omdat ik mag zijn en daarmee aandacht geef aan het vermoeide, rusteloze deel in mij wat gehoord wil worden. Wat voelt het goed om woorden te geven aan wanorde en hoe paradoxaal ook, ik daarmee een soort orde creëer.  Eentje van een heel ander aard dan die van controle. Het is het orde scheppen door contact.

Van de week las ik nog een citaat van bisschop Ancelimo die zich elke dag een weg naar binnen schrijft om beschikbaar te zijn voor zichzelf en de innerlijke zachte stem in hem die hem aanmoedigt:

“de essentie van ons mensen is onze geest, onze spirit. Zorg dat je daarnaar terugkeert, elke keer weer. Leer te luisteren naar die kleine, stille stem. Offer je geweten niet op aan de drukke of gevaarlijke maatschappij. Het is een schat die je moet bewaken. Hiertoe ben je als mens geroepen.”

Schep orde. Niet door controle, maar door contact. Allereerst met jezelf!