“Als hij nu eens wat vriendelijker zou binnenkomen, dan krijgt hij ook gewoon positief contact terug.”

“Als zij eens zou stoppen met zoveel eisen te stellen, misschien wordt ik er dan wat gezelliger op.”

“Al onze conflicten komen voort uit onze verschillende standpunten over opvoeding. Als zij nou eens wat consequenter zou worden zou dat heel veel ruzies schelen”.  

Zo maar een paar grepen uit de relatietherapie gesprekken. Herkenbaar? We willen het zo graag goed hebben met elkaar, alleen die ander zit altijd in de weg. Als die ander iets meer zou meewerken zou het stukken makkelijker zijn. En vaak hebben we nog gelijk ook. Maar…

Helpt het? Het vasthouden aan dit standpunt? Ga eens voelen. Is het niet zwaar?.. Ik spreek uit ervaring. Ik weet hoe verantwoordelijk ik me dan kan voelen voor het gedrag van de ander.. hoe ik ga vechten om te krijgen wat ik nodig heb. Eerlijk gezegd ben ik daar ook een beetje klaar mee. Dat gevecht over het gedrag van de ander.. het gevecht met die ander.

Ik zie het voor mijn ogen gebeuren. Tijdens een therapiesessie. Ik lees teleurstelling en onbeantwoord geluk. Ogen die gericht zijn op de ander, ‘als jij nou eens…’ En ik zie de ander wegduiken, in elkaar gedoken van tekortkoming, schuld en faalgevoel. Het contact waar beiden zo naar zoeken smelt weg in een pijnlijke stilte van verwijdering.

Ik zie dat er wat mist. Beiden gooien met pijn vanachter hun beschermende muurtje. Dit valt niet te dragen.. het is te hard, teveel, te pijnlijk. Ik benoem wat ik zie. Het verlies, de afstand, de onbeantwoorde behoefte. Ik nodig ze uit elkaar aan te kijken en te praten over hun pijn, maar nu vanuit verbinding. Voorzichtig of juist heen en weer schuddend halen we de muurtjes omlaag.

Hoe moeilijk! De één vertelt hoeveel pijn er zit.. zonder verwijt. Dat is nieuw.. Zonder muurtje is het eng, je kan zo neergehaald worden. Degene die praat vraagt zich af: Wie beschermt mij. Moet ik het alleen over míjn pijn hebben? Ik wil juist zo graag dat de ander verandert… snel maar weer achter het muurtje van zelfbescherming en controle. Als die ander maar verandert dan komt het vast goed. Of toch niet?

We worstelen ons met ons drieën een weg naar contact. Ware verbinding waar de muurtjes afgebrokkeld liggen, waar pijn gedeeld kan worden en behoeftes zonder verwijt worden uitgesproken, waar elke rauwe emotie er kan zijn zonder dat hij van tafel geveegd wordt, waar de handen en ogen elkaar weer raken.

Dit schouwspel in mijn eigen leven en voor mijn ogen houdt me bezig. Het is blijkbaar zo moeilijk om elke keer vanuit gekwetstheid, ongewapend de ander tegemoet te treden.. Elke keer weer aangaan wat er is, wat het doet, zonder verwijt, zonder verwachting, slechts met verlangen. Soms met boosheid, maar ook daarin.. boos om vóór mezelf te gaan staan en niet tégen de ander.. Loslaten wie de ander is met al zijn of haar gebreken, kijkend naar de mijne. Laten zijn en slechts komen met mezelf. Niet alles maar ondergaan, maar ook niet alles bestrijden. Beiden betekent overleven. nee, juist die ander laten zijn, maar wel komen met wat het doet, de ander tegemoet.

Zullen we samen reiken naar dit leven van overgave en loslaten? Er is een weg.. I.p.v ‘die ander begon’, beginnen wij.. intrede doen in de voetsporen van genade en kwetsbaarheid..

Warme groet,

Lydia