Ik had laatst zo’n bijzonder en verademend therapiegesprek met een moeder die totaal in frustratie en verwarring verkeerde. Ze wilde vooruit, maar iets hield haar tegen. Het werd haar even teveel. Telkens weer het ongemak en de kwetsbaarheid te ervaren wanneer ze keek naar wat het leven haar gebracht had. Ze had voor haar gevoel al zoveel ellende meegemaakt in haar leven. Een chronische ziekte, een moeilijke jeugd, een stroef huwelijk, gedoe met de buren,.. 

En nu was er in haar leven iets ontzettends moois gebeurt. Iets onverwachts. Iets wat haar en haar gezin vreugde gaf na zoveel jaren van spanning, ruzie en ellende. Ze hadden een hondje geadopteerd in hun gezin en dit hondje gaf een gevoel van saamhorigheid en vreugde in het familieleven die ze in jaren niet meer zo ervaren hadden. 

Samen op pad gaan om het hondje wat ze zo graag wilden te bezoeken, samen spulletjes uitzoeken, samen verwelkomen, samen stoeien, samen lachen.. Deze vreugde wilde ze vasthouden. 

“Mag dat?” vroeg ze, “of moet ik weer de diepte in, dealen met alles wat nog niet opgelost is..”

Elke keer wanneer we het hadden over de manier waarop ze met haar emoties omging werd ze furieus over al wat haar aangedaan was en het feit dat ze daar nu ook nog over moest rouwen! “Ik heb al zo moeten lijden en nu moet ik alles nog eens gaan doorvoelen ook!” 

Zo’n begrijpelijke reactie..

Wat het allemaal extra bemoeilijkte was haar onvermogen om de weggestopte pijn toe te laten in haar leven en te rouwen om wat geweest was. Boosheid en woede waren haar trouwe metgezellen geworden. Haar leven leek een boxring waar ze leerde om al het kwaad wat haar aangedaan werd uit te bannen en te trotseren door het  gevecht aan te gaan. En nu leerde ze steeds meer, stapje voor stapje, om toch te gaan kijken wat er onder haar  woede en verzet zat. Soms mocht het er heel even zijn.

Maar nu ze was er klaar mee. “Het lijkt wel of het niet opschiet en ik trek het ook even niet!”

Op de één of andere manier heb ik altijd zo’n bijzondere chemie met haar waardoor haar gemoed weer tot rust komt. Elke keer begint een gesprek vol frustratie en woede. En telkens wanneer ik haar boosheid kan aanhoren en haar erkenning geef voor al die frustratie ziet ze in dat het om zich heen slaan niet de weg is. Ik kijk haar dan glimlachend aan en knik instemmend met een pijnlijke blik op mijn gezicht. Ik begrijp het. Ze verzacht.

Op zo’n moment zakt ze weer wat achteruit op de bank, keert ze in zichzelf en stroomt er langzaam weer wat mildheid. Telkens weer ontstaat bij haar dan het vermogen om naar  zichzelf te kijken i.p.v. naar de boze wereld. 

Ik vertel haar dat ik zie dat wanneer de pijn zich een weg naar boven probeert te dringen, zij hem altijd weer tijdig terugdringt. Het mag er altijd heel even zijn, maar daarna komen al gauw haar trouwe metgezellen weer om de hoek kijken. Ik vertelde haar dat de emotie ‘verdriet’ eigenlijk een golf is die als het ware over haar heen wil spoelen en dat ze hem het beste maar even kan laten stromen. 

“Ik maak de golf niet af hè!” zegt ze vol verbazing en herkenning. “Dat doe ik al heel mijn leven niet! Daarom lijkt het steeds alsof ik terug bij af ben en overnieuw moet beginnen!” 

Het leek er bijna op alsof ze er weer klaar voor was om te gaan zitten bij wat er nog zat aan verdriet. Maar ik voelde daarover ook een moedeloosheid bij haar en een verlangen naar lucht en vreugde.

Ik vertelde haar dat het oké is om even niets te moeten. Dat het oké is om blij te zijn en even niet te hoeven vechten en door te willen. Dat het oké is om toe te geven aan haar verlangen naar vreugde en rust, haar verlangen naar stilstand. 

“Is dat echt oké?” vroeg ze. “Maar ik moet het wel weer eens oppakken he?”

“Je moet niks” zeg ik tegen haar. “Ga nou maar eens gewoon genieten van dit wonder wat jullie leven is binnengelopen. Dit wonder van hernieuwde vreugde en verbinding in je gezin.”

Het leek alsof alle last van haar afviel toen ze ervoer dat ze als het ware toestemming kreeg om even niets te moeten en te mogen genieten.

Ik dacht bij mezelf: misschien is dit wel haar genezing, dat ze stopt met boxen en vechten en weer leert te genieten van wat er is. Ondanks alle pijn die er vast nog zit.. Zou de pijn daarin juist niet opgelost worden?

Ach, en misschien loopt het wel anders. Maar voor nu is het goed. 

Dit is vooruitgang dacht ik. Voor haar lijkt het stilstaan of het oplopen van een vertraging. Maar het laten bestaan van wat er is, in haar geval, het verlangen naar even niets moeten en zich over te geven aan de vreugde, is de sleutel van vooruitgang!

terug bij af

hier ben ik toch al geweest

totdat ik zag

dat ik weer een laag dieper kwam

waar nieuwe vrijheid op me wacht