“Ik voel me neerslachtig en vooral leeg. Ik merk dat ik wil vluchten in het contact met die andere vrouw.. Maar uiteindelijk weet ik dat ze onbereikbaar is en ik alleen maar vol craving achterblijf. Ik wil het ten diepste ook niet meer, want ik doe mijn vrouw daar zoveel pijn mee. Wanneer ik niet vlucht ervaar ik zoveel leegte. Ik kijk het maar weg door tv te kijken. Wanneer de kinderen om me heen zijn voel ik me continu geprikkeld en boos. Ik ervaar geen ruimte voor ze… “

Zomaar een verhaal van iemand die ik mag ontmoeten en die me zijn verhaal toevertrouwd. De pijn, de worsteling raakt me. En er is maar één ding wat hij wenst en ik met hem… rust in al die gevoelens.

Herken je iets van waar deze man doorheen gaat? Hij heeft het zwaar, is eigenlijk aan het overleven i.p.v. dat hij ten volle van het leven kan genieten. Hij lijdt.. en weet geen weg eruit. Daarom heeft hij ook aan de bel getrokken. Wanneer we tegenover elkaar zitten hoor ik in eerste instantie zijn ellende aan en leef ik met hem mee. Maar dit helpt hem natuurlijk niet eruit. Het geeft misschien even lucht, maar wat dan .. Wat te doen met deze wirwar aan emoties?

Wat we lezen is dat hij vlucht.. ergens in. Ergens ver weg vandaan. Hij vlucht in iets wat verlichting geeft om zich weer even goed te voelen. Maar.. waar vlucht hij dan vandaan? Wat is er zo vreselijk dat hij er van weg moet vluchten?

Tegenstrijdig eigenlijk, maar deze man vlucht ten diepste weg van alle pijn die al heel lang in zijn ziel verankerd ligt. Wanneer ik vraag “waarom vlucht je dan weg bij de pijn?” is het herkenbare, veelgehoorde antwoord, “ik weet niet hoe ik erbij moet stilstaan” of  “wanneer ik dat ga doen, gaat er een beerput open waar ik bang voor ben”, of “gaat het verdriet ooit stoppen wanneer ik deze pijn toelaat”?

Deze man is bang voor de pijn terwijl hij nu een ander soort lijden draagt en dat is de last van zijn overlevingsmechanisme: vluchten,.. vluchten, ver weg van alles wat in zijn ziel omhoog dreigt te komen. En dat is me een strijd, dat is overleven. Gevoelens die hij ervoor in de plaats krijgt zijn wanhoop, neerslachtigheid, stress en boosheid. Maar ook dat houdt hij dus niet meer vol..

Op dat moment beseft hij “ik heb hulp nodig.”

Waar ga ik naartoe met deze man… ik probeer hem stil te zetten. “Wat gebeurt er als je stopt met vluchten?” Een groot verdriet maakt zich van hem meester. Hij weet niet waarom hij huilt. Hij schaamt zich omdat hij niet eens een reden kan bedenken. Herken je dat ook… dat je niet eens weet waar je verdriet mee te maken heeft? Ook dat heeft zo’n goede reden.. maar dat is een ander verhaal.

Ik help hem.. stilstaan. Bij wat er is. Bij wie hij nu is. Bij de brokstukken van zijn leven. Het verdriet komt hand in hand met alle minderwaardigheid, schaamte en schuld die hij daar bovenop ook nog eens voelt..

Misschien denk je nu.. waar gaat dit naartoe? Wordt het beter?

Dat kan ik me voorstellen.. terechte vragen die ik mezelf soms ook stel. Wat kunnen deze processen tijd in beslag nemen. Wat kan het tijd kosten om al het opgespaarde verdriet van jaren ruimte te gaan geven, er woorden aan te gaan geven. Herinneringen een plek te geven. Zijn leven een verhaal te geven, gewoon omdat het zo kostbaar is.

En dan ontvouwt zich geleidelijk een nieuwe kracht. Vanuit het contact wat hij met mij ervaart stroomt er troost en komt er genade naar zichzelf toe. Gewoon omdat hij het ergens nodig had dat iemand hem dat toestond. Onze verbinding helpt hem om naar binnen te kijken, te durven stilstaan bij het verdriet. Er ontstaat ruimte. Vanuit het contact met zijn partner, die vaak bij de gesprekken aanwezig is en actief deelneemt, ontstaat er wederzijds begrip, ontluikende blijdschap en een diepere verbinding. De weg opent zich naar andere keuzes, via de weg van verbinding komt hij steeds meer een beetje…

Thuis.

Warme Groet,

Lydia