Ik hou van u met heel mijn hart. Door mijn ziel. Het maakt mij niet uit hoe u doet want ik hou nog altijd van u ! U bent biezonder hoe u zelf doet. IK HOU VAN U !!!

Hij hangt bij mijn man in de studeerkamer. Gegeven op vaderdag door onze zoon. En elke keer als ik hem weer lees ontroert het mij. Alleen al het handschrift, de foutjes,… en dan die onvoorwaardelijke warme, loyale en kinderlijke liefde van een kind naar zijn vader..

Het raakt me omdat het me ook een spiegel voor houdt. Hoe heb ík lief? Kan ik dat ook zeggen:  ‘Het maakt me niet uit wat je doet hoor, ik houd toch van je..’. Kan ik al spelend datzelfde onbezorgde vertrouwen hebben in wat papa doet..?

Wat wil ik graag steeds meer worden als een kind. Zo ongecompliceerd, liefhebbend, vrolijk en vertrouwend. Ik voel dat ik dichterbij kom hoe meer ik uit mijn hoofd stap en hoe eerder ik me overgeef aan hoe de dingen gaan.

Lees je mee hoe deze gedachten zich in de vakantie zich steeds helderder vormden?

Huwelijk: voortreffelijke hoogtes en intense diepten

“Wat ik me opnieuw besefte is dat ik zo intens streef naar het perfecte harmonieuze, iets wat never nooit niet bereikt kan worden, waardoor ik door deze hoge lat mezelf en de ander een stukje vrede ontneem.”

Huwelijk. Als je het hebt kan het in een vakantie alles bloot leggen. Dat wat je samenbind, vreugde geeft en ook wat nog onvolmaakt is. Dieptes en hoogtes worden intenser beleefd. De laatste jaren is mijn dankbaarheid steeds groter geworden om wie ik in mijn leven als maatje heb. Maar wat ik me opnieuw besefte is dat ik zo intens blijf streven naar het perfecte, harmonieuze, iets wat never nooit niet bereikt kan worden, waardoor ik door deze hoge lat mezelf en de ander een stukje vrede ontneem.

In een vakantie kom je weer in nieuwe situaties die de nodige aanpassing vragen van beiden en speelde af en toe mijn angstbrein weer op die de noodzaak ervoer om de onvolmaakte dingen te benadrukken. Iets wat ik helemaal niet wil, maar wat toch gebeurde. Want opmerken wat onaf is, komt voort uit angst, maar wanneer ik uitdrukking geef aan alles wat ik als mooi en goed beleef aan die ander laat ik liefde vrij. En wat een hoogtes beleven we met elkaar als de aandacht hiernaar uitgaat!

Beter is het om de liefde te bevrijden dan de angst te bestrijden….

Ook daarin gaat mijn kind mij voor… hij beleeft intens de liefde en kijkt niet naar wat onvolmaakt is.. hij geniet van het goede en vertrouwt erop dat het genoeg is.  

Kinderen: van vasthouden naar loslaten

De eenvoud en blijdschap van het kind zijn, de dansjes, de ‘mama , kijk eens,..’ worden langzaam vervangen door de indirecte boodschap dat ze me wat meer op afstand willen.

Kinderen. Wie ze heeft weet dat ze je hele leven op zijn kop zetten. De fase waar ik nu in zit met pubers en een 9 jarige zoon is dat ik steeds meer rustig achterover kan zitten, minder hoef te doen, gewoon aanwezig mag zijn, volop van ze mag genieten en … veel mag bidden. Want oh, ik weet niet wat er allemaal in die koppies omgaat en welke diepten ze beleven. De eenvoud en blijdschap van het kind zijn, de dansjes, de ‘mama , kijk eens,..’ worden langzaam vervangen door de indirecte boodschap dat ze me wat meer op afstand willen. Behalve de jongste dan.. die dartelt nog heerlijk vrolijk om ons heen.

Hoe ouder ze worden, hoe minder ze kwijt willen over hun meest kwetsbare processen. En dat is oké.. hoe machteloos dat soms ook voelt. Maar het hen kunnen loslaten in Gods handen is voor mij de meest geruststellende staat van moeder-zijn. Dat is het enige wat mij helpt om hen werkelijk vrij te laten en het vertrouwen te hebben in de weg die ze gaan. Vertrouwen,… leerde ik dat ook niet van mijn kind?

Community: de bestemming van elk mens

“Ik besefte me dat datgene wat kind en mens blij maakt het beleven van een broederschap is..”

Vrienden… Wie ze heeft weet dat het zo’n kostbaar geschenk is. Deze vakantie mochten we met 2 bevriende gezinnen beleven. Het heeft me doen stilstaan bij het universele verlangen van een ieder aan het beleven van community, ook al lijkt onze huidige maatschappij iedereen in zijn eigen huizen te verdrijven… Samen eten en drinken, samen avonturen beleven, eindeloze gesprekken voeren. Aanvoelen wat de ander nodig heeft aan rust of betrokkenheid. Erkenning, herkenning, samen genieten van spelende en blije kids, samen schuilen voor de regen, samen een shabbatsmaaltijd voorbereiden en beleven.. Wat een rijkdom! En hoe uniek.. want samen op vakantie lukt niet altijd. Je moet elkaar weten aan te voelen en aan te vullen.. Ik besefte me dat datgene wat kind en mens blij maakt het beleven van een broederschap is..

Opnieuw trof het me dat de tijden dat ik alleen de focus op werk heb en weinig mensen zie maakt dat ik verder van mezelf kom af te staan. Hoe mooi mijn werk ook is, wanneer ik me laat voortdrijven door een niet te stoppen kracht omdat ik zaken af wil hebben, drijf ik ongemerkt verder af van mezelf en de ander. Juist het wezenlijke contact met de ander helpt mij mezelf en de ander weer als mooi en bijzonder te beleven en maakt dat ik meer eenvoud ervaar en durft te spelen…

Samen spelen.. is dat ook niet wat een kind het liefste doet..?

Alleen

Alleen zijn: Alles valt op zijn plek. Het is het begin en einde.

Alleen zijn… Is het leven niet een dans van aantrekken en afstoten, samen zijn en alleen zijn. Juist deze heen en weer beweging maakt dat beide aspecten intenser beleeft kunnen worden. Wanneer ik te lang alleen ben, ben ik weer toe aan verbinding. Maar ik bemerkte ook dat wanneer ik te lang opging in de ander, ik me weer moe begon te voelen en uitzag naar het alleen zijn. Alleen met God.. zo zie ik het (wat een christelijke blog denken sommigen van jullie nu ???? ). Want wanneer ik contact maak met wat in mij leeft en Hem daarin betrek kan ik de zaken weer afronden. Ze voelen weer af en zijn geen loshangend item meer waar nog wat mee moet.. Alles valt op zijn plek. Het is het begin en einde.

Ik eindig met alleen zijn, maar tegelijkertijd is dat dus mijn vertrekpunt van in relatie staan met wie en wat dan ook. Pas wanneer ik mezelf tot rust heb gebracht kan ik openstaan voor de ander en geven wat ik te geven heb. Wanneer ik los sta van mezelf en geen tijd neem om stil te staan, wordt ik als een onrustige ziel die hier en daar van alles haalt en brengt zonder dat iets bij iemand land..

Dus..

Vakantie: worden al een kind. Ik kijk achterom en zie hoe snel de tijd gaat. Ik sta stil, voel en besef wat ik nog te leren heb. Pijnlijk en bevrijdend tegelijk. En ik speel, want dat is wat samenzijn is. De tijd vergeten, zijn als een kind, ontvangend. Ik hoop dat dat me minstens een jaar lang mag bijblijven. Zijn als een kind wat de tekorten van een ander niet ziet, wat vertrouwt op wat gaat komen, wat altijd verlangt om samen te zijn en zich zonder schroom terugtrekt wanneer het daar behoefte aan heeft.

Dat wens ik jou ook toe..

Bless you!!

Wil je meer weten over mijn manier van werken en ontdekken wat ik mogelijk kan betekenen voor jou? Download dan onderstaand e-book! Alvast veel leesplezier en schroom niet om mij een berichtje te doen wanneer je vragen hebt! (contact@praktijk-anazoe.nl)